ทรงทำลายความกลัวและความขลาด ก่อนตรัสรู้ (ภยเภรวสูตร มูลปริยายวรรค มู.ม.๑๒/๒๙/๓๐. ทรงเล่าแก่ชาณุสโสณีพรหมณ์ ที่พระเชตวัน..ยกมาบางท่อน) พราหมณ์ ! ครั้นก่อนแต่การตรัสรู้ เมื่อเรายังไม่ได้ตรัสรู้ ยังเป็นโพธิสัตว์อยู่ มีความรู้สึกว่า เสนาสนะอันสงัด คือป่าและป่าเปลี่ยว เป็นเสนาสนะยากที่จะเสพได้ ความสงัดยากที่จะทำได้ ยากที่จะยินดีในการอยู่ผู้เดียว ป่าทั้งหลาย เป็นประหนึ่งว่านำไปแล้วซึ่งใจแห่งภิกษุผู้ยังไม่ได้สมาธิ พราหมณ์ ! เมื่อเราอยู่ในเสนาสนะเช่นนั้น สัตว์ป่าแอบเข้ามาหรือว่านกยูงทำกิ่งไม้แห้งให้ตกลงมา หรือว่าลมพัดหยากเยื่อใบไม้ ให้ตกลงมา. ความตกใจกลัวได้เกิดแก่เราว่า นั่นความกลัวและความขลาดมาหาเราเป็นแน่. ความคิดค้นได้มีแก่เราว่า ทำไมหนอ เราจึงเป็นผู้พะวงแต่ในความหวาดกลัว: ถ้าอย่างไร เราจะหักห้ามความขลาดกลัวนั้นๆเสีย โดยอิริยาบทที่ความขลาดกลัวนั้นๆมาสู่เรา. พราหมณ์ ! เมื่อเราจงกรมอยู่ ความกลัวเกิดมีมา เราก็ขืนจงกลมแก้ความขลาดนั้น, ตลอดเวลานั้น เราไม่ยืน ไม่นั่ง ไม่นอน. เมื่อเรายืนอยู่ความกลัวเกิดมีมา เราก็ขืนยืนแก้ความขลาดนั้น, ตลอดเวลานั้น เราไม่จงกรม ไม่นั่ง ไม่นอน. เมื่อเรานั่งอยู่ ความกลัวเกิดมีมา เราก็ขืน นั่งแก้ความขลาดนั้น, ตลอดเวลานั้น เราไม่จงกรม ไม่ยืน ไม่นอน. พรหมณ์ เมื่อเรานอนอยู่ ความขลาดเกิดมีมา เราก็ขืนนอนแก้ความขลาดนั้น, ตลอดเวลานั้น เราไม่จงกรม ไม่ยืน ไม่นั่งเลย.